Háttvirtur og hæstvirtur

Ég hjó eftir ummælum þingmanns Hreyfingarinnar, Margrétar Tryggvadóttur, á mánudaginn sem sjónvarpað var að hún sagðist ætla að hætta að ávarpa þingmenn og ráðherra með orðnum Háttvirtur og Hæstvirtur. Menn yrðu sko að vinna sér inn slíka upphefð áður en þeir yrðu ávarpaðir með slíkum orðum. Gott og vel.

Málið er bara að hér er ekki verið að ávarpa persónuna sem er í viðkomandi embætti, eins og þingmanna eða ráðherra, heldur embættið sjálft. Það er það sem virðing á að vera borin fyrir. Það er dæmigert um sjálfhverfi þingmannsins og eflaust annarra þingmanna að þeir haldi að það sé verið að tala til þeirra eigin persóna. Við eigum að bera virðingu fyrir þinginu, þeirri hugmyndafræði sem felst í þjóðkjörnu þingi og lýðræðinu, og svo þingsætinu sem slíku.  Þingmenn sem sitja á þingi í dag hafa ekki hjálpað til við auka þá virðingu.

Virðingu eiga allir að hafa sem persónur, hvorki meiri eða minni þó þeir séu þingmenn eða ráðherrar. Virðingu skal einnig bera fyrir lýðræðinu, þinginu sem stofnun og þingsætinu sem embætti.